Dit is het verhaal van Nina. Zij werkt als cameravrouw en editor voor een mediaproductiebedrijf. Nina is een introverte, intelligente en hardwerkende jonge vrouw. Zij vindt het werk leuk maar de cultuur niet. Het lijkt hier namelijk heel normaal te zijn dat collega’s hardop kwaad speken over collega’s wanneer die er niet bij zijn. Over hun werk, hun uiterlijk of persoonlijkheid. En helaas doet de baas hier keihard aan mee. Nina is zich meer en meer bewust van het feit dat ze over iedereen negatieve dingen zeggen. Wat zouden ze over haar zeggen? Nina’s onzekerheid groeit, maar ze durft dit niet bespreekbaar te maken. Tot vandaag!
Iets met emmers die overlopen…
Nina werkt deze week thuis omdat zij positief getest is op COVID. Gisteren startte het team met een zoom meeting. En juist op het moment dat zij aansluit hoort zij hoe haar collega de schuld van een vertraagde opdracht in haar schoenen schuift. “Moet ik hier nu verantwoordelijkheid voor nemen? Wat Nina gisteren aangeleverd had, kon echt niet.” Nina wil hierop reageren door te zeggen dat zij exact heeft gedaan wat haar kwaadsprekende collega haar heeft opgedragen, maar de baas snoert Nina gelijk de mond en geeft haar een terechtwijzing waar het hele team bij zit.
Zwemmen of verzuipen-gevoel
Ik hoef je niet uit te leggen hoe Nina zich daarna voelt. Zij is er kapot van! Na wat overredingskracht weet ik haar ervan te overtuigen dat zij dit niet langer kan negeren en nu echt MOET reageren. Zij is zelf een deel van het probleem. Het feit dat mensen zo met haar omgaan heeft alles te maken met haar eigen gedrag.
Nina kiest ervoor dit schriftelijk te doen. Want zij mag dan misschien verbaal onhandig zijn, maar schriftelijk kan zij haar mening wel verwoorden. Zij schrijft een duidelijke brief met als aanleiding “Na de zoom meeting van gisterochtend was ik de rest van de dag behoorlijk teleurgesteld (en dat ben ik trouwens nog steeds). En omdat ik het ongepast vind om persoonlijke issues tijdens een meeting te bespreken, wil ik dit toch graag toelichten.”
Zij schrijft vanuit zichzelf, doet suggesties ter verbetering en sluit positief af. De brief is dus correct, super concreet én er is geen ruimte overgelaten voor verkeerde interpretaties.
Als je dan toch aan het zwemmen bent…
Dan zegt Nina “Nu ben ik alleen bang dat mijn baas mijn brief straks hardop gaat voorlezen en dat ze mij dan belachelijk maken. Ik wil daar nog wel iets over zeggen. Ook al leest hij hem toch voor, dan weet ik in ieder geval zeker dat hij zich daar slecht over voelt” En dat wordt de PS regel.
Victorie
Een uurtje na het versturen van de email naar haar baas belt Nina mij op. Opgelucht, vrolijk en positief. Haar baas heeft haar direct gebeld. En al is haar baas nergens echt in meegegaan, heeft hij 0 vragen gesteld en is hij vooral zelf weer aan het woord geweest, toch voelt Nina dat er iets is verschoven in positieve zin. Zij zegt: “En nu wil ik dit ook verbaal kunnen, direct in het moment, maar wel op een opbouwende en constructieve manier. En dat ga jij mij leren!”
Herken jij iets in het verhaal van Nina? Denk jij regelmatig “ze luisteren niet naar me”, “had ik nou maar… gezegd” of “ik zeg maar niks want ze nemen me toch niet serieus”? Laat je dan besmetten met het virus van positieve, duidelijke en impactvolle communicatie. Juist in deze tijd van veelvuldig online werken is dit nóg belangrijker dan ooit tevoren.
Nieuwsgierig hoe ik dat doe? Lees meer
